किन जन्मँदैन नेपालमा विश्वामित्र !
विश्वामित्रको अर्थ संसारकै साथी भन्ने बुझेका ऋषि वशिष्ठ विश्वामित्रको प्रतिद्वन्द्वी बन्दै थिए । शिवभक्त विश्वामित्रको शक्ति र तपश्याले त्रसित स्वर्गका मालिक इन्द्र र ऋषि वशिष्ठको षड्यन्त्रस्वरूप अप्सरा मेनकालाई प्रयोग गर्दै उनको शक्ति खोस्ने प्रपञ्च रचियो । फलस्वरूप मेनका स्वर्गबाट पृथ्वीलोकमा आइन् । सौन्दर्य र नृत्यको महावाण प्रयोग गर्दै विश्वामित्रलाई एक पुत्री (शकुन्तला)का पिता बनाउन मेनका सफल भइन् । इन्द्र र ऋषि वशिष्ठको षड्यन्त्रस्वरूप प्राप्त पुत्री शकुन्तलालाई त्याग्दै आफ्नो स्खलित छवि र शक्तिको पुनप्र्राप्तिका लागि कठिन मार्ग रोज्ने विश्वामित्रको कहानी रोचक र शिक्षाप्रद हुन आइपुगेको छ, नेपाली राजनीतिक नेताहरूका लागि ।
नेपालको सम्पूर्ण समस्याको जड राजतन्त्र देख्ने दलहरू र प्रजातन्त्रबिना देशमा अमनचैन, शान्ति र विकाश सम्भव नदेख्नेहरूको एकसूत्रीय नाराभित्र विदेशी षड्यन्त्र प्रवेश गर्न सफल हुँदा नेपाली राजनीतिले भोग्नुपरेको बेथिति नै वर्तमान नेपालको प्रमुख समस्या हो भन्न सहमत नहुने मानिस कमै भेटिन्छन्, नेपालमा । नेपालमा राजतन्त्र रहुन्जेल विदेशी शक्तिको चलखेल र स्वार्थको सम्बोधन हुन नसक्ने भारतीय र पश्चिमा इसाईहरूको निचोडपछि नेपालकै राजनीतिक शिखण्डीहरूलाई प्रयोग गर्दै नेपाल विघटनमा पु¥याउने राजनीतिक षड्यन्त्रको सुरुवात कसरी गरियो ? वर्तमानमा देशले भोगेको समस्याको असली जडहरू को–को हुन् ? नेपालको भविष्य कसरी सुरक्षित हुन्छ ? वा गर्न सकिन्छ ? भन्ने सवालहरूलाई देशभक्त नेपालीले बुझ्न र जान्न ढिला भइसकेको छ ।
०४६ को राजनीतिक परिवर्तनपछि देश शक्ति सन्तुलनको आधारमा बढ्ने नेपाली राजनीतिले संस्थागत हुन पाउँदा नेपालको उन्नति र प्रगति हुने निश्चित देखेर रन्थनिएका विदेशी शक्तिबाट अस्थिर बनाइएको नेपाली राजनीतिको बिरुवा आज वृक्षमा परिणत भइसकेको छ । विश्वामित्रको शक्ति क्षीण बनाउन गरिएको षड्यन्त्रजस्तै नेपाली राजनीतिलाई अस्थीर बनाउने विदेशी चालभित्र नेपाली राजनीतिका शीर्ष नेतृत्व फस्न जाँदा आजको स्थिति आइपुगेको हो भन्ने विश्लेषकहरूको भनाइमा विमति राख्नु जरुरी देखिँदैन ।
अँध्यारा कोठामा बस्दै व्यक्तिगत लोभ र लाभ, शक्तिको भोक, अरूभन्दा राम्रो गर्छु भन्ने भ्रम, कसैलाई विश्वास नगर्ने बानीले भरिपूर्ण नेतृत्वद्वारा जनमतलाई लत्याउँदै नेतातन्त्रको आधारमा जारी गरिएको संविधानले समस्या समाधान गर्नुको साटो झन् समस्या थपिन जाँदा सत्य बोल्ने अनुहारहरू बिस्तारै खुल्दै छन् । नेपालका सबै समस्याको जड औषधि राजतन्त्रको उन्मूलन, धर्मनिरपेक्षता, सङ्घीयता र गणतन्त्रको सुरुवात भन्दै जारी गरिएको संविधानको अन्तर्वस्तुले गिजोलेको नेपाली समाज आज अनिश्चित भविष्यले मर्माहत छ ।
सङ्घीयता, गणतन्त्र, धर्मनिरपेक्षता, समानुपातिक सहभागिताजस्ता मीठा शब्दहरू समावेश संविधानले पश्चिमा इसाई र भारतीय स्वार्थको पूर्ण सम्बोधन गर्न नसक्दा रिसाएको भारतले नेपाली अर्थतन्त्रलाई टाट पल्टाउँदै घुँडा टेकाउने नाकाबन्दी नामको अस्त्र प्रयोग गर्दा १३ लाख लिटर इन्धन सहयोगमार्फत सिंहदरबार छिरेको चिनियाँ प्रभावलाई रोक्न आफ्नो रणनीति बदल्न बाध्य भएको पाइन्छ । भारतको बदलिएको रणनीतिअनुसार चिनियाँ प्रस्ताव केरुङ–पोखरा–लुम्बिनी रेलमार्गलाई रोक्नु पहिलो कदम थियो भने मधेसी मोर्चा देखाउँदै संविधानमा संशोधन गराउनु अर्को काम थियो । यी दुवै काम सम्पन्न गर्न र गराउन उचित मोहोरा दाहाललाई बनाउँदै ओली सरकारलाई बिदा गर्न सफल भारत पहिलो कार्यमा सफल भए पनि संविधान संशोधनमा असफल हुने निश्चित नै छ ।
सतहमा देखिएको राजनीति एमाले, काङ्ग्रेस, माओवादी केन्द्रको झगडाभित्र लुकेको भारतीय सत्ता र पश्चिमा इसाईबीचको झगडालाई नेपाली राजनीतिले सम्बोधन गर्ने ल्याकत नै राख्दैन । साना कुराबाट सुरुवात गर्दै ठूलो कुरा माग्न लगाउने भारतीय राजनीतिले निर्देशित मधेसी मोर्चाका नेताभित्र जागेको मिर जाफर प्रवृत्ति (मिर जाफर अली खान बहादुर, १६९१–१७६५ पश्चिम बंगाल भारतको पहिलो नबाब जो इस्टइन्डिया कम्पनीलाई सहयोग गर्दै १७५७ मा बिलियम वाटसँग सन्धि गर्दै पुरस्कारमा नबाब लिन सफल भए) र मोहम्मद जिन्हा प्रवृत्ति (२५ डिसेम्बर १८७६ (११ सेप्टेम्बर १९४८ सुरुवाती अवस्थामा इन्डियन नेसनल कङ्ग्रेसबाट राजनीति १९०६ (१९२० गर्दै अल इन्डिया मुस्लिम लिग १९१३ मा गठनमार्फत १४ अगस्ट १९४७ मा पाकिस्तान निर्माण गर्न सफल हुँदै पहिलो गभर्नर भए । हाल पाकिस्तानले राष्ट्रपिताको पदवी दिएका जिन्हा भारत विभाजनका कारण थिए) जागेका पात्रहरू नेपाली राजनीतिका ऐंजेरु हुन् भन्न बाध्य बनाइँदै छ ।
मिर जाफरको भूमिकामा गृहमन्त्री निधि र राजेन्द्र महतोजस्ता पात्र खुलेरै लाग्नु साथै जिन्हा बन्ने धुनमा इतिहासमा कहीँकतै नभएको पहाड र मधेस राष्ट्रको वकालत गर्ने महन्थ ठाकुरजस्ता प्रवृत्ति र पात्र आज नेपाली राष्ट्रियताको निम्ति घाँडो बनेर निस्किएका छन् । वीरशमशेरको वीरगन्ज र चन्द्रशमशेरको चन्द्रनिगाहपुरको इतिहास नपढेका मिर जाफर र जिन्हाहरू खुलेआम नेपाली राष्ट्रको एकतामा खलल पु¥याउन जति जिम्मेवार छन् त्यति नै जिम्मेवार एमाले, काङ्ग्रेस र माओवादी केन्द्रका शीर्ष नेतृत्व छन् भन्ने प्रमाण केवल सुशील कोइरालालाई प्रधानमन्त्रीबाट बिदा गर्न र आफू प्रधानमन्त्री बन्न हतार गर्ने अदूरदर्शी र लाल्ची नेतृत्व हेरे पुगिहाल्छ ।
नेपाल राष्ट्रलाई राजनीतिक रूपले सधैँ अस्थिर राख्ने मनसुवा पालेका विदेशी इसारामा चल्ने, अल्छी, ढोंगी, नैतिक रूपले टाट पल्टिएको राजनीतिक नेतृत्व, काम र कुरामा तालमेल नभएका नेताहरू सजिलै प्रभावित हुँदा तिनै नेताको कारणले आज लोकतन्त्र नेतातन्त्रमा रूपान्तरित हुन जाँदा नेपाली राष्ट्र नै विघटनको सङ्घारमा पुगेको सत्य सर्वसाधारण जनताले समेत थाहा पाइसकेका छन् ।
राजनीतिशास्त्रअनुसार लोकतन्त्रमा राजनीतिले मानिसको जीवनलाई निर्देशित गर्नु अनिवार्य मानिन्छ । त्यसकारण जनता आफ्नो मतको प्रयोग गर्न लालायित हुन्छन् ता कि कानुनको पालना होस् र सेवाहरूको सुगमता मिलोस् । स्थानीय निकायलाई जनप्रतिनिधिविहीन बनाउँदै कर्मचारीमार्फत आफ्ना इच्छा लाद्ने अलोकतान्त्रिक नेतातन्त्रले पीडित देश नेपाल अधिकारजति नेताले राख्ने जनताले नपाउने स्थितिको पछिल्लो कडी ज्ञानेन्द्र शाहले बोल्नेबित्तिकैको बर्बराहट सुने थाहा लाग्छ ।
यो कस्तो कमजोर जगमा निर्माण गरिएको गणतन्त्र, एउटा व्यक्ति अर्को व्यक्तिसँग भेट्दा, भारत जाँदा, चीन जाँदा वा एउटा वक्तव्य निकाल्दा राजनीतिमा भूकम्प नै आउँछ । राजाबाट जनता बनेका ज्ञानेन्द्रको एउटा वक्तव्यले गणतन्त्रको जग हाल्ने मिस्त्री नै चिच्याएपछि गणतन्त्रको निर्माता नेपाली जनता होइनन् अरू कोही थिए भन्ने सन्देश जाँदैन र ? एउटा सामान्य व्यक्तिले बोल्नेबित्तिकै अब अनुसन्धान (दरबार हत्याकाण्ड) बढाइनेछ भन्ने दाहाल एन्ड कम्पनीको बर्बराहट उनको आफ्नो होइन अरू कसैबाट निर्देशित हो भन्न केले रोक्छ ? आफ्ना कुकर्मको दोष अरूलाई दिने दाहाल षड्यन्त्रलाई जनताले तुरुन्त खोजी नगर्ने हो भने नेपालीको भविष्य झन् भयानक र कष्टकर हुनेमा कुनै शङ्का छैन ।
स्वार्थहरूको जगमा निर्मित १६ बुँदेको सन्तान वर्तमान संविधानका अन्तर्वस्तुसँग कुनै न कुनै रूपमा असहमत केही विशिष्ट राजनीतिक नेताहरूले मुख खोल्नुले थोरै आशा पलाएको नेपाली राजनीति दाहाल सरकारको लम्पसारवादी कार्यले भयानक भूमरीमा फसिसकेको छ । राष्ट्रको शक्तिलाई छिन्नभिन्न बनाउँदै भारत र पश्चिमा इसाईहरूको क्रीडास्थल बनाउन लालायित विदेशी शक्तिहरूबाट सचेत हुँदै अगाडि बढ्न ढिला हुनुको प्रतिफल आज देशले भोग्दै छ ।
लोकतन्त्रको नाममा जनमतबाट तर्सने नेपाली राजनीतिक नेतृत्वले विश्वामित्रबाट शिक्षा लिन ढिला भइसकेको छ । आफ्नो शक्ति क्षीण बनाउँदा प्राप्त उपलब्धि आफ्नै पुत्री शकुन्तलासमेत त्याग्ने विश्वामित्र ऋषिको निर्णय नेपालमा सबैभन्दा पहिला सुरु गर्ने नेतृत्व नेपाली जनता खोज्दै छन् । हिन्दूधर्मका लागि मन, वचन र कर्मले लागेका खुमबहादुर खड्का, राष्ट्रिय एकता र अखण्डताका निम्ति पूर्वमन्त्री ओमकार श्रेष्ठ र भूपू सांसदहरूको चिन्ता र सक्रियता, सङ्घीयता खारेजीका लागि लाग्ने चित्रबहादुर केसीको सक्रियताले निचोड नपाइरहेको अवस्थामा देशमा शान्ति स्थापनाको निम्ति अनेक नाजायज मागलाई भारतीय दबाबमा स्वीकार गर्नुको बाध्यताले निम्त्याएको परिस्थितिमा अब अर्को गल्ती गरिँदैन भन्ने वामदेव हुँकारले नेपाली राजनीति कता लगिँदै छ ?
संविधान संशोधनको पछिल्लो सकस हेर्दा जबसम्म भारत सन् १९५० देखि २०१६ सम्मको नीतिअनुसार चल्दछ गणतन्त्र नेपालका लागि अफापसिद्ध हुन्छ भन्न अब अर्को प्रयोग गरिरहनु आवश्यक छैन भन्ने निचोडमा ओली पुगेका हुन् त ? पाँच विकास क्षेत्रलाई नै पाँच प्रदेश बनाऊँ भन्ने ओलीको पछिल्लो बोलीले सङ्घीयतालाई ड्यामेज कन्ट्रोल गर्ने अन्तिम विकल्प मानेका हुन् त ? गायत्री मन्त्रको सम्पूर्ण शक्ति र अर्थ बुझ्ने जम्मा २४ ऋषिमा पहिलो ऋषि विश्वामित्र भएजस्तै नेपाली संविधानका विदेशी अन्तर्वस्तुले नेपाल विघटन गराउँछ भन्ने बुझ्ने पहिलो ऋषि केपी ओली बन्न तयार छन् त ? विश्वामित्र ऋषिकै शैलीमा विदेशी उपलब्धि त्याग्दै नेपाल राष्ट्रका लागि उचित र आवश्यक नीति तर्जुमा गर्ने ल्याकत ओलीले राख्न सक्छन् त ? कि ऋषि वशिष्ठ र ऋषि विश्वामित्रको झगडाले जन्म गराइएको त्रिशङ्कुको जीवनजस्तो नेपाली राजनीति भारत र इसाईको द्वन्द्वमा फसिरहन्छ ?
नेपाल राष्ट्रको सुनौलो भविष्यका निम्ति अब भारतीय स्वार्थलाई कुनै पनि मूल्यमा सम्बोधन गरिँदैन भन्ने ओली हुँकार सत्तामोहमा बिलाउने त होइन ? भन्ने नेपालीको शङ्का जायज नै मान्नुपर्ने देखिन्छ । देश रोज्ने कि वर्तमान संविधानका अन्तर्वस्तु भन्ने नेपाली राजनीतिले गायत्री मन्त्रलाई बुझ्ने सामथ्र्य राख्ने २४ ऋषिहरूमध्ये पहिलो ऋषिको स्थान विश्वामित्रले प्राप्त गरेअनुसार नेपाली जनताको चाहना बुझ्ने पहिलो ऋषिको खोजीमा बस्ने नेपाली किन जन्मँदैनन् विश्वामित्र नेपालमा भन्न बाध्य छन् ।
नेपालको सम्पूर्ण समस्याको जड राजतन्त्र देख्ने दलहरू र प्रजातन्त्रबिना देशमा अमनचैन, शान्ति र विकाश सम्भव नदेख्नेहरूको एकसूत्रीय नाराभित्र विदेशी षड्यन्त्र प्रवेश गर्न सफल हुँदा नेपाली राजनीतिले भोग्नुपरेको बेथिति नै वर्तमान नेपालको प्रमुख समस्या हो भन्न सहमत नहुने मानिस कमै भेटिन्छन्, नेपालमा । नेपालमा राजतन्त्र रहुन्जेल विदेशी शक्तिको चलखेल र स्वार्थको सम्बोधन हुन नसक्ने भारतीय र पश्चिमा इसाईहरूको निचोडपछि नेपालकै राजनीतिक शिखण्डीहरूलाई प्रयोग गर्दै नेपाल विघटनमा पु¥याउने राजनीतिक षड्यन्त्रको सुरुवात कसरी गरियो ? वर्तमानमा देशले भोगेको समस्याको असली जडहरू को–को हुन् ? नेपालको भविष्य कसरी सुरक्षित हुन्छ ? वा गर्न सकिन्छ ? भन्ने सवालहरूलाई देशभक्त नेपालीले बुझ्न र जान्न ढिला भइसकेको छ ।
०४६ को राजनीतिक परिवर्तनपछि देश शक्ति सन्तुलनको आधारमा बढ्ने नेपाली राजनीतिले संस्थागत हुन पाउँदा नेपालको उन्नति र प्रगति हुने निश्चित देखेर रन्थनिएका विदेशी शक्तिबाट अस्थिर बनाइएको नेपाली राजनीतिको बिरुवा आज वृक्षमा परिणत भइसकेको छ । विश्वामित्रको शक्ति क्षीण बनाउन गरिएको षड्यन्त्रजस्तै नेपाली राजनीतिलाई अस्थीर बनाउने विदेशी चालभित्र नेपाली राजनीतिका शीर्ष नेतृत्व फस्न जाँदा आजको स्थिति आइपुगेको हो भन्ने विश्लेषकहरूको भनाइमा विमति राख्नु जरुरी देखिँदैन ।
अँध्यारा कोठामा बस्दै व्यक्तिगत लोभ र लाभ, शक्तिको भोक, अरूभन्दा राम्रो गर्छु भन्ने भ्रम, कसैलाई विश्वास नगर्ने बानीले भरिपूर्ण नेतृत्वद्वारा जनमतलाई लत्याउँदै नेतातन्त्रको आधारमा जारी गरिएको संविधानले समस्या समाधान गर्नुको साटो झन् समस्या थपिन जाँदा सत्य बोल्ने अनुहारहरू बिस्तारै खुल्दै छन् । नेपालका सबै समस्याको जड औषधि राजतन्त्रको उन्मूलन, धर्मनिरपेक्षता, सङ्घीयता र गणतन्त्रको सुरुवात भन्दै जारी गरिएको संविधानको अन्तर्वस्तुले गिजोलेको नेपाली समाज आज अनिश्चित भविष्यले मर्माहत छ ।
सङ्घीयता, गणतन्त्र, धर्मनिरपेक्षता, समानुपातिक सहभागिताजस्ता मीठा शब्दहरू समावेश संविधानले पश्चिमा इसाई र भारतीय स्वार्थको पूर्ण सम्बोधन गर्न नसक्दा रिसाएको भारतले नेपाली अर्थतन्त्रलाई टाट पल्टाउँदै घुँडा टेकाउने नाकाबन्दी नामको अस्त्र प्रयोग गर्दा १३ लाख लिटर इन्धन सहयोगमार्फत सिंहदरबार छिरेको चिनियाँ प्रभावलाई रोक्न आफ्नो रणनीति बदल्न बाध्य भएको पाइन्छ । भारतको बदलिएको रणनीतिअनुसार चिनियाँ प्रस्ताव केरुङ–पोखरा–लुम्बिनी रेलमार्गलाई रोक्नु पहिलो कदम थियो भने मधेसी मोर्चा देखाउँदै संविधानमा संशोधन गराउनु अर्को काम थियो । यी दुवै काम सम्पन्न गर्न र गराउन उचित मोहोरा दाहाललाई बनाउँदै ओली सरकारलाई बिदा गर्न सफल भारत पहिलो कार्यमा सफल भए पनि संविधान संशोधनमा असफल हुने निश्चित नै छ ।
सतहमा देखिएको राजनीति एमाले, काङ्ग्रेस, माओवादी केन्द्रको झगडाभित्र लुकेको भारतीय सत्ता र पश्चिमा इसाईबीचको झगडालाई नेपाली राजनीतिले सम्बोधन गर्ने ल्याकत नै राख्दैन । साना कुराबाट सुरुवात गर्दै ठूलो कुरा माग्न लगाउने भारतीय राजनीतिले निर्देशित मधेसी मोर्चाका नेताभित्र जागेको मिर जाफर प्रवृत्ति (मिर जाफर अली खान बहादुर, १६९१–१७६५ पश्चिम बंगाल भारतको पहिलो नबाब जो इस्टइन्डिया कम्पनीलाई सहयोग गर्दै १७५७ मा बिलियम वाटसँग सन्धि गर्दै पुरस्कारमा नबाब लिन सफल भए) र मोहम्मद जिन्हा प्रवृत्ति (२५ डिसेम्बर १८७६ (११ सेप्टेम्बर १९४८ सुरुवाती अवस्थामा इन्डियन नेसनल कङ्ग्रेसबाट राजनीति १९०६ (१९२० गर्दै अल इन्डिया मुस्लिम लिग १९१३ मा गठनमार्फत १४ अगस्ट १९४७ मा पाकिस्तान निर्माण गर्न सफल हुँदै पहिलो गभर्नर भए । हाल पाकिस्तानले राष्ट्रपिताको पदवी दिएका जिन्हा भारत विभाजनका कारण थिए) जागेका पात्रहरू नेपाली राजनीतिका ऐंजेरु हुन् भन्न बाध्य बनाइँदै छ ।
मिर जाफरको भूमिकामा गृहमन्त्री निधि र राजेन्द्र महतोजस्ता पात्र खुलेरै लाग्नु साथै जिन्हा बन्ने धुनमा इतिहासमा कहीँकतै नभएको पहाड र मधेस राष्ट्रको वकालत गर्ने महन्थ ठाकुरजस्ता प्रवृत्ति र पात्र आज नेपाली राष्ट्रियताको निम्ति घाँडो बनेर निस्किएका छन् । वीरशमशेरको वीरगन्ज र चन्द्रशमशेरको चन्द्रनिगाहपुरको इतिहास नपढेका मिर जाफर र जिन्हाहरू खुलेआम नेपाली राष्ट्रको एकतामा खलल पु¥याउन जति जिम्मेवार छन् त्यति नै जिम्मेवार एमाले, काङ्ग्रेस र माओवादी केन्द्रका शीर्ष नेतृत्व छन् भन्ने प्रमाण केवल सुशील कोइरालालाई प्रधानमन्त्रीबाट बिदा गर्न र आफू प्रधानमन्त्री बन्न हतार गर्ने अदूरदर्शी र लाल्ची नेतृत्व हेरे पुगिहाल्छ ।
नेपाल राष्ट्रलाई राजनीतिक रूपले सधैँ अस्थिर राख्ने मनसुवा पालेका विदेशी इसारामा चल्ने, अल्छी, ढोंगी, नैतिक रूपले टाट पल्टिएको राजनीतिक नेतृत्व, काम र कुरामा तालमेल नभएका नेताहरू सजिलै प्रभावित हुँदा तिनै नेताको कारणले आज लोकतन्त्र नेतातन्त्रमा रूपान्तरित हुन जाँदा नेपाली राष्ट्र नै विघटनको सङ्घारमा पुगेको सत्य सर्वसाधारण जनताले समेत थाहा पाइसकेका छन् ।
राजनीतिशास्त्रअनुसार लोकतन्त्रमा राजनीतिले मानिसको जीवनलाई निर्देशित गर्नु अनिवार्य मानिन्छ । त्यसकारण जनता आफ्नो मतको प्रयोग गर्न लालायित हुन्छन् ता कि कानुनको पालना होस् र सेवाहरूको सुगमता मिलोस् । स्थानीय निकायलाई जनप्रतिनिधिविहीन बनाउँदै कर्मचारीमार्फत आफ्ना इच्छा लाद्ने अलोकतान्त्रिक नेतातन्त्रले पीडित देश नेपाल अधिकारजति नेताले राख्ने जनताले नपाउने स्थितिको पछिल्लो कडी ज्ञानेन्द्र शाहले बोल्नेबित्तिकैको बर्बराहट सुने थाहा लाग्छ ।
यो कस्तो कमजोर जगमा निर्माण गरिएको गणतन्त्र, एउटा व्यक्ति अर्को व्यक्तिसँग भेट्दा, भारत जाँदा, चीन जाँदा वा एउटा वक्तव्य निकाल्दा राजनीतिमा भूकम्प नै आउँछ । राजाबाट जनता बनेका ज्ञानेन्द्रको एउटा वक्तव्यले गणतन्त्रको जग हाल्ने मिस्त्री नै चिच्याएपछि गणतन्त्रको निर्माता नेपाली जनता होइनन् अरू कोही थिए भन्ने सन्देश जाँदैन र ? एउटा सामान्य व्यक्तिले बोल्नेबित्तिकै अब अनुसन्धान (दरबार हत्याकाण्ड) बढाइनेछ भन्ने दाहाल एन्ड कम्पनीको बर्बराहट उनको आफ्नो होइन अरू कसैबाट निर्देशित हो भन्न केले रोक्छ ? आफ्ना कुकर्मको दोष अरूलाई दिने दाहाल षड्यन्त्रलाई जनताले तुरुन्त खोजी नगर्ने हो भने नेपालीको भविष्य झन् भयानक र कष्टकर हुनेमा कुनै शङ्का छैन ।
स्वार्थहरूको जगमा निर्मित १६ बुँदेको सन्तान वर्तमान संविधानका अन्तर्वस्तुसँग कुनै न कुनै रूपमा असहमत केही विशिष्ट राजनीतिक नेताहरूले मुख खोल्नुले थोरै आशा पलाएको नेपाली राजनीति दाहाल सरकारको लम्पसारवादी कार्यले भयानक भूमरीमा फसिसकेको छ । राष्ट्रको शक्तिलाई छिन्नभिन्न बनाउँदै भारत र पश्चिमा इसाईहरूको क्रीडास्थल बनाउन लालायित विदेशी शक्तिहरूबाट सचेत हुँदै अगाडि बढ्न ढिला हुनुको प्रतिफल आज देशले भोग्दै छ ।
लोकतन्त्रको नाममा जनमतबाट तर्सने नेपाली राजनीतिक नेतृत्वले विश्वामित्रबाट शिक्षा लिन ढिला भइसकेको छ । आफ्नो शक्ति क्षीण बनाउँदा प्राप्त उपलब्धि आफ्नै पुत्री शकुन्तलासमेत त्याग्ने विश्वामित्र ऋषिको निर्णय नेपालमा सबैभन्दा पहिला सुरु गर्ने नेतृत्व नेपाली जनता खोज्दै छन् । हिन्दूधर्मका लागि मन, वचन र कर्मले लागेका खुमबहादुर खड्का, राष्ट्रिय एकता र अखण्डताका निम्ति पूर्वमन्त्री ओमकार श्रेष्ठ र भूपू सांसदहरूको चिन्ता र सक्रियता, सङ्घीयता खारेजीका लागि लाग्ने चित्रबहादुर केसीको सक्रियताले निचोड नपाइरहेको अवस्थामा देशमा शान्ति स्थापनाको निम्ति अनेक नाजायज मागलाई भारतीय दबाबमा स्वीकार गर्नुको बाध्यताले निम्त्याएको परिस्थितिमा अब अर्को गल्ती गरिँदैन भन्ने वामदेव हुँकारले नेपाली राजनीति कता लगिँदै छ ?
संविधान संशोधनको पछिल्लो सकस हेर्दा जबसम्म भारत सन् १९५० देखि २०१६ सम्मको नीतिअनुसार चल्दछ गणतन्त्र नेपालका लागि अफापसिद्ध हुन्छ भन्न अब अर्को प्रयोग गरिरहनु आवश्यक छैन भन्ने निचोडमा ओली पुगेका हुन् त ? पाँच विकास क्षेत्रलाई नै पाँच प्रदेश बनाऊँ भन्ने ओलीको पछिल्लो बोलीले सङ्घीयतालाई ड्यामेज कन्ट्रोल गर्ने अन्तिम विकल्प मानेका हुन् त ? गायत्री मन्त्रको सम्पूर्ण शक्ति र अर्थ बुझ्ने जम्मा २४ ऋषिमा पहिलो ऋषि विश्वामित्र भएजस्तै नेपाली संविधानका विदेशी अन्तर्वस्तुले नेपाल विघटन गराउँछ भन्ने बुझ्ने पहिलो ऋषि केपी ओली बन्न तयार छन् त ? विश्वामित्र ऋषिकै शैलीमा विदेशी उपलब्धि त्याग्दै नेपाल राष्ट्रका लागि उचित र आवश्यक नीति तर्जुमा गर्ने ल्याकत ओलीले राख्न सक्छन् त ? कि ऋषि वशिष्ठ र ऋषि विश्वामित्रको झगडाले जन्म गराइएको त्रिशङ्कुको जीवनजस्तो नेपाली राजनीति भारत र इसाईको द्वन्द्वमा फसिरहन्छ ?
नेपाल राष्ट्रको सुनौलो भविष्यका निम्ति अब भारतीय स्वार्थलाई कुनै पनि मूल्यमा सम्बोधन गरिँदैन भन्ने ओली हुँकार सत्तामोहमा बिलाउने त होइन ? भन्ने नेपालीको शङ्का जायज नै मान्नुपर्ने देखिन्छ । देश रोज्ने कि वर्तमान संविधानका अन्तर्वस्तु भन्ने नेपाली राजनीतिले गायत्री मन्त्रलाई बुझ्ने सामथ्र्य राख्ने २४ ऋषिहरूमध्ये पहिलो ऋषिको स्थान विश्वामित्रले प्राप्त गरेअनुसार नेपाली जनताको चाहना बुझ्ने पहिलो ऋषिको खोजीमा बस्ने नेपाली किन जन्मँदैनन् विश्वामित्र नेपालमा भन्न बाध्य छन् ।