कसरी बस्ने यस्तो देशमा !

शितयुद्ध कालिन समयमा पुर्बी जर्मनीका जनता अक्सर भन्ने गर्थे । कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! बिश्व राजनीतिलाई आईडोलोजीको आधारमा बाँडने दुई शक्तीशाली मुलुक अमेरिका र सोभियत युनियनको आन्तरिक प्रतिस्पर्धामा संसार भरका मुलुकहरु कतै न कतै लाग्न बाध्य पारिएको थियो । साम्यबादी खेमाको नेतृत्व सोभियत रुसले र पुँजीबादी , प्रजातन्त्रबादी खेमाको नेतृत्व अमेरिकाले गरेको तात्कालिन समयमा तठस्थ बस्नु भनेको फलामको चिउरा चपाए सरह मानिन्थ्यो । दोश्रो बिश्वयुद्ध पछी महाशक्ती राष्ट्रहरुको कारण सग्लो देश जर्मनीलाई पुर्ब र पश्चिममा बिभक्त गर्दै पर्खाल नै खडा गरियो । सोही शिलशिलामा पूर्व र पश्चिममा रहेका जर्मन परिवारहरु अमेरिकी र सोभियत राजनीतिको कारण एक अर्का बीच बर्लिन पर्खालको कारण मिल्न बाट रोकिए ।फलस्वरुप पुर्बी जर्मनी बस्ने मानिसहरु कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! भन्दै जिबन गुजार्थे ।

गाँस , बास र कपासको बन्दोबस्त गर्दै सुरु गरिएको जर्मन पर्खालले दिन नसकेको सन्तुष्टी बुझ्ने मानिसहरु नेपालको परिवर्तन कसरी भोग्दैछन ? सबै समस्याको जग राजतन्त्र भन्दै र मान्दै ल्याइएको परिवर्तन पछी जनता कती सन्तुष्ट छन ? लेखको शिर्षक हेर्दै थाहा लाग्छ । नेपालका तमाम समस्याको समाधान जन निर्बाचित संबिधान सभाबाट निर्मित सबिधान मार्फत गरिने छ भन्ने दलिय बाचाहरु बेवारिसे अवस्थामा पुर्याउँदै हरेक तप्का , क्षेत्रलाई नियोजीत रुपले निराष पारिदैछ । संबिधान जारी गर्दै गर्दा राजनैतिक दलका शिर्ष नेताहरुले ब्यक्त गरेको भाबना देश राजनैतिक आन्दोलन बाट मुक्त भैसकेको र अब आर्थिक छलाङ तिर लम्कने छ भन्ने कुरा पानीको फोका रहेको पुष्टी भैसकेको छ । हरेक आन्दोलनको सफलता पछी नेताहरुको भाग्य चम्कने र जनताको भाग्य झन झन अन्धकार तर्फ लम्केको अनुभुत हुँदैगर्दा बर्तमान बेथिती सहन सक्ने र नसक्नेहरु कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! बिना हिच्किचाहट भन्दैछन ।

देश भनेको के हो ? कस्तो हुनु पर्छ ? हामी कहाँ अबस्थीत छौ ? के गर्दा अनन्तकाल सम्म नेपाल सुरक्षित रहन सक्छ ? भन्ने बुझ्ने पहिलो ब्यक्ती भनेको राष्ट्र निर्माता पृथ्बी नारायण शाह हुँन । तात्कालिन समय मै बिश्व राजनीतिमा इसाईहरुको दबदबा कती सम्म बढन सक्छ ? भन्ने बुझ्दै इसाईहरुलाई देश निकाला गर्न पछी परेनन । पृथ्बी नारायण शाह पछी नेपाल चिन्ने राजा महेन्द्रले चाहेर पनि भू-राजनीतिको चपेटामा पर्दै इसाईहरुको बाक्लो उपस्थीतीलाई पुर्णतया रोक्न सकेनन । राजा महेन्द्रको निधन पश्चात अनेक बहानामा नेपालमा डेरा जमाउँन सफल बिभिन्न गैह्र सरकारी संस्था मार्फत नेपाल पसेको इसाई मेशनरीले नेपालका सम्पुर्ण क्षेत्रमा आर्थिक माहाजाल खडा गर्दै धमिराले जस्तो खोक्रो बनाउँन सफल भयो। कुनै पनि देशको भबिश्य भनेको त्यस देशको शिक्षा नीति संग गाँसिएको हुन्छ भन्ने राम्रोसंग बुझेका इसाईहरु देशको नीति निर्माणलाई प्रभाब पार्ने स्थान मै पुग्न सफल भएको सबैभन्दा दर्हो प्रमाण नेपालको निम्ती अनुपयुक्त नयाँ शिक्षा २०२८ सालमा लागु गराउँन सफल भए ।देशलाई अपाङ्ग बनाउँने सोही शिक्षा प्राप्त जनशक्ती २०४५ साल देखी नेपालमा हाली मुहाली गर्दै गरेको कारण ब्यक्ती सम्पन्न हुँने राज्य दिन प्रतिदिन कमजोर बन्ने बनाउँने खेल अन्तर्गत थियो भन्ने खुलीसकेको देखिन्छ ।

इसाई रणनीति अनुरुप हुर्केदै गरेको शैक्षिक जनशक्तीले आफ्नो भबिश्य सुरक्षित नदेख्दा प्रजातन्त्रको नाममा ल्याईएको २०४६ को परिवर्तनमा पनि अर्थको महत्व घुसाउन सफल तीनै इसाई मार्फत कब्जामा परेको नेपालको राजनीति एकैसाथ भू- राजनीति र इसाई रणनीतिको चपेटामा पर्दा नेपालको दिर्घकालिन अस्तित्व समाप्त पार्ने खेल अन्तर्गत माओबादी ध्वसं जन्माइयो । बहुतै सोच बिचार पूर्वक सुरु गरिएको माओबादी ध्वसंले नेपालको गाउँ घर खाली गराइयो भने जातजाती , धर्म ,सम्प्रदाय , क्षेत्र , लिङ ,भाषा र बर्गको बीच नपुरिने खाडल तयार गरियो । नेपालको युबाशक्तीलाई दिग्भ्रमित पार्दै युद्धमा होमिन बाध्य पार्ने वा देश बाहिर श्रम बेच्न मजबुर बनाउँने खेलले अन्तत देश उत्पादन मुलक कामबाट परनीर्भरता तिर धकेल्दै रेमिट्यान्स बाट चल्नुपर्ने स्थानमा पुर्याइयो । घरेलु उद्धोग देखी गाँउ पाखा समेत बन्जर बनाउँदै गाँउबाट बिस्थापित मानिसहरुको एक मात्र लगानी आफ्ना सन्तानलाई दिइएको अंग्रेजी शिक्षाको भयाबह रुप स्याट , टोफेल , जिआरई र आइएल्स टेस्ट गर्दै बिदेश लम्किन आँतुर क्रीम जनशक्ती हेर्दा नेपालको भबिश्य कता पुर्याउने ? तय भैसकेको बुझ्न सकिन्छ ।

पहिचानको नाममा अनुपयुक्त र अनाबश्यक एजेण्डालाई बढाबा दिने , जातजाती बीच भिडाउँने , हिमाल , पहाड र तराई बीच झगडा पार्दै एक अर्काको अस्तीत्व माथी धावा बोल्ने , जाती , धर्म र भाषा बीच सुनियोजित संका जन्माउँदै अन्तहिन द्वन्दमा देशलाई फसाउने रणनीतिलाई बुझ्न सक्षम मानिस देशमा बस्न तयार छैनन । सुरक्षा , बिकास , स्वतन्त्रता, मौलिकता , आधुनिकता , रोजगारी , शान्ती र डाइनामिक राजनैतिक नेत्रीत्व खोज्न लालायित युबा बर्गको इच्छा , चाहाना , र आबश्यकताको संबोधन गर्न सक्ने राजनैतिक नेत्रीत्वको एडभोकेसी गर्न लगाउँने र सो नपाएको नाममा देशको भबिश्य छैन भन्दै युबा युबतीलाई पलायन गराउँने खेल इसाई रणनीतिको प्रमुख लक्ष नै बनिसकेको पाइन्छ । इसाई मिशन अन्तर्गत उठाईने एजेण्डामा अधिकारको कुरालाई उचालीने र कर्तब्यको पाटोलाई कुनै महत्व नदिने खेलले देश हुनुको अर्थ केवल झण्डा , राष्ट्रगीत , मुद्रा , भाषा , भुगोल , जनसंख्या , सस्कृती , परम्परा मात्रले चित्त बुझाउन तयार छैनन , बर्तमानको युबाशक्ती । सामुदायिक शिक्षामा डुबेको सरकारी ढुकुटी , बिदेशीहरुले बनाई दिएको सम्पुर्ण उद्धोग कल कारखानाको बिक्री , भुकम्प पिडितको नाममा भएको निकम्मापन , राज्यको ढुकुटी खर्च गर्न नसक्ने सरकारी संयन्त्रबाट वाक्क दिक्क भएको बर्तमान नेपालको राजनीति अनुपयुक्त पात्रलाई बिशेष स्थानमा पुर्याउन बाध्य हुँने उनीहरुको औकात वा कमजोरी देख्दा दिन प्रतिदिन निराष हुँदैछ । महाअभियोग जस्तो दिब्यास्त्रको प्रयोग केवल शिर्ष नेतृत्वको सनकमा गरिने , सुरक्षा निकाय जस्तो संबेदनशिल निकाय माथीको चलखेल फिल्म हलको टिकट जाँच्ने मानिस फेरे जस्तो गर्ने , तमाम जनतालाई न्यायको अनुभूती दिने निकायलाई दलिय भर्तीकेन्द्र बनाउँदै दिन चाहेको सन्देषले भबिश्यमा लोकतन्त्र , गणतन्त्र मात्र हैन देश कै भबिश्य छैन भन्ने बनाउँदै निराषाको खेती गर्ने नीति कै चालबाजी अन्तर्गत हुँदैछ भन्ने आधार दिनप्रतिदिन खुल्दैछ ।

सामान्य जनताले समेत बुझ्ने ४ आना घडेरी किन्दा कुन कर कसले र कती तिर्नु पर्छ ? हेक्का राख्ने नेपाली समाजमा एनसेल जस्तो कम्पनीको पुँजीगत लाभकरको बिबाद राजनैतिक भ्रष्ट्राचार संग जोडिएको सबै बुझ्दछन । नेपाल सरकारको एउटा सामान्य कर्मचारीले अर्बौको घोटाला गर्ने हिम्मत , अबशर र तागत कसले जुटाई दिन्छ ? भन्ने बुझ्न एउटा उदाहरण चुडामणी शर्मा काण्डले देखाउँदै छ । नेपालको एकमात्र इन्धनको कारोबार गर्ने नेपाल आयल निगमले सात वटै प्रदेशमा इन्धन भन्डारणको निम्ती जग्गा खरिद गर्दा कानुनको छिद्र प्रयोग गर्दै गरेको लुटले नेपालको लोकतन्त्रको जग के थियो ? प्रष्ट हुँदैछ । पूर्व प्रधानमन्त्री पुत्र , आपुर्ती मन्त्री र आयल निगम कै महाप्रबन्धकको मिलीमतोमा गरिएको करोडौंको हेराफेरी खुल्दा पनि राज्यका आबश्यक निकायले आफ्नो उपस्थीती जनाउँन नसक्दा मुलुक बिघटनको पारो कती माथी पुग्दैछ ? सजिलै बुझ्न सकिन्छ । सुख ( सुब्बा र खर्दार ) ले घुमाएको नेपालको कर्मचारी प्रशासनबाट वाक्क दिक्क मान्ने नेपाली जनताले समेत झेल्न मुस्किल समयमा बिदेशी लगानी कर्ता भित्र्याउँने सरकारी प्रतिबद्धतालाई बकम्फुसे भन्नेहरु दिन प्रतिदिन बढदैछन ।नीति निर्माता , प्राध्यापक , रजिष्टार , उपकुलपती जस्ता अनेक पदधारण गरेर बसेका नेपालका संघ , संस्था , संगठनका पदाधीकारीहरु समयमै सही निर्णय गर्न चुक्दा अस्पताल र सडकबाट दबाब दिने संस्कृती र परम्पराले राज्यको उपस्थीती कहाँ छ ? सजिलै बुझ्न सकिन्छ । अझ डरलाग्दो रोग बेलायती कु-प्रभाबले थलिएको भारतमा जागेको दक्षिण पन्थी हिन्दू राष्ट्रबादको असर नेपाली संबिधानमा लादने भू-राजनीति नेपालमा इसाईको कारण धक्का खाएको सजाय नेपालको हरक्षेत्रमा पार्ने कोशीस गरिदैछ । सिमानामा एउटा सामान्य कर्मचारी खटाउन देखी सिंहदरबारमा बसाउँने लम्पसारबादी सम्मको बन्दोबस्त भू- राजनीतिले गरेको देख्नासाथ कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! भन्नेहरुलाई उचित जबाफ नेपाली राजनीतिले दिनै सक्दैन ।

देश कसले , किन र कसरी ? कमजोर बनायो । बुझ्ने र देख्ने दिमागहरु असख्य छन , देशमा । बर्तमान बैश्य युगमा राजनीतिलाई दिग्भ्रमित पार्न सक्ने तागत भनेको सत्ता ,शक्ती र अर्थ हुन भन्ने बुझ्ने हाम्रो राजनैतिक नेत्रीत्व अन्य कुरामा निरिह देखीए पनि सत्ता सुखमा अब्बल मानिन्छ ।पश्चिमा इसाई र भू-राजनीतिको रणनीतिले चेपिएको राजनीति मार्फत खडा गरिएको पर्खालहरु रानातन्त्र देखी लोकतन्त्र सम्म आइपुग्दा कमजोर हुनुको सटा झन मजबुत बन्न बनाउँन सफल भएको पाइन्छ । फलस्वरुप देशको राजनैतिक भबिष्य करीब समाप्तीको कघारमा पुर्याइ सकिएको छ । नेपाली नेताको सत्ता र द्रब्य मोहलाई अधिकतम प्रयोग गर्दै बिदेशी द्वारा खडा गरिएको बर्लिनको भन्दा खतरनाक पर्खालहरु नकारात्मकता , निरिहता , नँपुसकता , कुण्ठा , नैराश्यता , रिष , राग , द्वैश , घृणा, हिंसा , असुरक्षा , भ्रष्ट्राचार , दुराचार , पापाचार , लोकाचार देखी तमाम बिकृती र बिसंगतीको संस्थागत बिकासले निसास्सिएका देश बाशीहरुको मनभित्र छिराउँन सफल बीष भनेको यो देशको भबिष्य छैन । यसलाई बचाउने कष्ट गर्नु भन्दा यहाँबाट फुत्किने वा उनीहरुमा समाहित हुनुमा नै हाम्रो भबिश्य छ भन्ने सन्देष कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! भन्ने नै हो ।

नुन देखी सुन ब्यापारी सम्म , पानी देखी बालुवा खानी सम्म , ठेला गाडा देखी हवाई जहाज सम्मको कार्टेलिङ र सिण्डीकेट चलेको देशमा बर्तमानको बेथीती क्याल्कुलेटरमा गन्न हम्मे पर्ने देखिन्छ भन्दा पङतीकारको मन अमिलो हुन पुग्दछ ।प्रधानमन्त्री जस्तो मानिस छिमेकी प्रधानमन्त्री संग नातेदारको निम्ती डाक्टर पढाउँन सिट माग्ने , बेलायत जस्तो देशको राजदूत भैसकेको ब्यक्ती कार्यकाल समाप्ती संगै राजनैतिक शरण माग्ने , सभासद भैसकेको मानिस अमेरिकामा इलिगल बस्न मरीहत्ते गर्ने , सुरक्षा निकायका मानिस बिदेशमा पलायन हुँने , नेता देखी कर्मचारी सम्म पिआर भने पछी हुरुक्क हुँने , सत्तामा बसेर लुटन पाउने र बिदेश जान नसक्ने मात्र देशमा बस्ने स्थीती निर्माण गर्न गराउँन सक्ने इसाई दिमाग निर्मित अनगिन्ती पर्खालहरु नबनेको क्षेत्र मिल्न मुश्किल भैसकेको पाइन्छ । सनातन हिन्दू धर्मको बिदाई संगै डर र लाज पचाएको समाजले घुस खाँदा नर्कमा परिन्छ भन्ने नेपाली समाज आजकल घुस खान नपाए नर्क परिने नयाँ परिभाषा अनुसार चलेको मान्न करै लाग्दछ । देश बनाउँने राजनैतिक दलहरु , बुद्धिजीबीहरु , नीति निर्माताहरु , पत्रकार , बिद्धार्थी र जागरुक नीजी क्षेत्र चरम निराषा तर्फ उन्मुख बनाउँन सफल भू- राजनीति र इसाई रणनीति अनुरुप बर्तमान नेपालमा बस्न नसकिने र यो देशै नरहे पनि केही नहुने निचोड जन्माउँन सफल शक्तीको कारण कसरी बस्ने यस्तो देशमा ! भन्नेहरु सही छन भन्न बाध्य पारिदैछ ।