नियति

–रवीन्द्र तिमसेना

सानैमा बाबु बितेपछि उसलाई आमाले पनि छाडेर गइन् । सानिमा पर्नेले हुर्काए पनि ऊ आठ वर्षको छँदा उनी पनि स्वर्गवास भइन् । त्यसपछि ऊ बिरक्तिएर हिँड्न थाल्यो । गाउँमा कहिले कसैको भारी बोकिदिन्थ्यो त कहिले दाउरा चिरिदिन्थ्यो । त्यसबापत पाएको पैसा पनि जाँडरक्सी खाएर उडाउँथ्यो । दैनिकीको कुनै ठेगान नभएको ऊ धेरैजसो गुलेली लिएर चरा मार्दै हिँड्थ्यो ।

जथाभाबी चरा मार्दै हिँडेको देखेर वडाध्यक्षले उसलाई त्यसो नगर्न सम्झाए तर नानीदेखि लागेको बानी भएकाले उसले चरा मार्न छाडेन । वडाध्यक्ष स्वयम्ले एक पटक उसलाई आफ्नो घरमा लगेर थुने र आइन्दा चरा नमार्ने सर्तमा छाडिदिए । त्यसपछि पनि उसको व्यवहारमा सुधार नआएपछि वडाध्यक्षले मेयरसँग यो कुरा राखे । नगरपालिकाका अन्य प्रतिनिधिसँग लामो छलफलपछि मेयर र वडाध्यक्षले उसलाई पक्रन नगर प्रहरीलाई पठाए ।

नगर प्रहरीले उसलाई पक्राउ गरी गुलेली र मट्याङ्ग्रा जफत ग¥यो र उसलाई चरा मारेको ठाउँ देखाउन आदेश दियो । ऊ बाटो देखाउन अघिअघि हिँड्यो । जङ्गलमा पुगेपछि मेयरको आदेशमुताबिक उसलाई ‘इन्काउन्टर’ गरियो र रगत लतपतिएको उसको लासमाथि अघि जफत गरिएका गुलेली र मट्याङ्ग्रा राखेर फोटो खिचियो ।