मूर्ख राजाको कथा

एकादेशमा एउटा राजा थियो । उ अत्यन्तै मुर्ख थियो । उसलाई देश र जनताको कुनै चिन्ता थिएन । उसले थुप्रै जना सल्लाहकारहरुलाई पालेको थियो । राजा मूर्ख मात्र होईन, अत्यन्तै सन्काहा पनि थियो । उसको काम सल्लाहकारहरुबाट आफू प्रति गरिएको प्रशंसा सुन्नु र जे मन लाग्यो त्यहि गर्नु थियो । दरबारमा एक जना मन्त्री थियो । उसलाई सवैले बुद्धिमानी मन्त्री भन्थे र जनता उसलाई सारै रुचाउँथें । उसले राजाका नचाहिंदा गतिविधिहरु रोक्नको लागि सल्लाह दिन्थ्यो । त्यो कामबाट राजाका सल्लाहकारहरु रुष्ट थिए । मन्त्रीको कारणबाट सल्लाहकारहरुले मनलागि लुट्न समस्या हुन्थ्यो । एक दिन राजा सल्लाहकारहरुसित बगैंचामा डुल्न गएको बखत उसले धेरै मुसाहरु चिं चिं गर्दै दगुरीरहेको देख्यो । अचम्म लागेर राजाले सल्लाहकारहरुलाई 'त्यो के हो' भनेर सोध्यो । सल्लाहाकारहरुले 'सरकारको वँडेलहरुलाई मन्त्रीले चाहिने जति खाना नदिएकोले दुव्लाएर साना साना भएका हुन्' भनी बतायो । राजाले तुरुन्तै हुकुम दियो, "वंगूरलाई पुग्ने जति खाना निकासी गर ।" मन्त्रीले खानाको लागि निकासा गरेको रकम सल्लाहकारहरुले बाँडीचुँडी खाए । अर्को दिन राजाले मोटा बंगूरहरु देख्यो । त्यसलाई सल्लाहकारहरुले मन्त्रीले भण्डारको वेवास्ता गरेको हुनाले भण्डारको अन्न जति मुसाहरुले खाएर मोटाएका हुन् भनी राजाको कान फुके र त्यसता मन्त्रीलाई कार्वाही गर्नु पर्छ भनेर सल्लाह दिए । अर्को दिन राजाले स्यालहरु हुई हुई कराएको सुन्यो । राजाले फेरि सल्लाहकारहरुसंग सोध्यो, "त्यो के को आवाज हो ?" सल्लाहकारहरुले जवाफ दिए, "मन्त्रीको कारणले जनताहरुले खान पनि नपाएको हुनाले भोकले स्वर विग्रेर यस्तो भएको हो र मन्त्रीलाई कडा भन्दा कडा सजाय नदिने हो भने देश नै डुव्नेछ" भन्ने सल्लाह दिए । राजा क्रोधले तातिए र मन्त्रीलाई फाँसी दिने सजाँय सुनायो । 

फाँसि दिने दिन तय भयो र मन्त्रीलाई साँग्लाहरुले बाँधेर फाँसीदिने ठाउँमा लगियो । राजा मन्त्रीसंग अत्यन्त धेरै रिसाएकोले राजालाई आफै मन्त्रीको मृत्यु अगाडीको अन्तिम दुर्दशा हेर्न धेरै ईच्छा भयो र फाँसी दिने ठाउँमा सल्लाहकारहरुसित आफै पुग्यो । तर राजाले फाँसीको सजाँय पाएको मन्त्रीको अनुहारमा हँसिलो र निकै चहक देख्यो । मन्त्री हाँसी हाँसी आफूलाई फाँसी दिने ठाउँतिर गईरहेको थियो । राजाले सल्लाहकारहरुसंग सोध्यो, "फाँसी दिने बेलामा पनि त्यो मन्त्री किन हाँसीरहेकोछ ?" मन्त्री किन हाँसेको भनेर सल्लाहकारहरुलाई थाहा थिएन । तर राजालाई खुसी पार्न उनीहरुले राजालाई तुरन्तै जवाफ फर्काए, "आजको दिनमा जो फाँसी चढ्छ उ सिधै स्वर्ग जान्छ र उसले स्वर्गको सुखभोग गर्न पाउँछ ।" त्यति कुरा सुन्ने वित्तिकै राजा स्वर्गको सवै सुख आफैले भोग्न यति सारो हौसियो कि फाँसीको फण्डा आफनै घाँटीमा बाँधेर जल्लादलाई आफूलाई छिटो झुण्ड्याउन आदेश दियो । जल्लादले पनि आदेश तामेल गर्यो । राजा ठहरै बन्यो । राजाको फाँसी पछि मन्त्री राजा घोषित भयो । भ्रष्ट सल्लाहकारहरु सजाँयका भागि भए । बुद्धिमान मन्त्री राजाको रुपमा पाएर जनता खुसी भए र राजालाई जयजयकार मनाउँदै सुख र शान्तिको जीवन विताए । 

सुन्नेलाई सुनको माला, भन्नेलाई फूलको माला, यो कथा बैकुण्ठमा जाला !!!