नेपालमा हिजोआज राजनीतिक पार्टीहरु, नेता तथा सरकारलार्इ गाली गर्नु फेशन जस्तो भैसकेको देखिन्छ । बाटो, घाटो, फोहर व्यवस्थापन, धर्म, पर्व, संस्कृति, परम्परा, विकास आदि जुन सुकैको सन्दर्भको कुरा चलोस नेताहरुलाई गाली नगरी चैन हुँदैन । तर यहि बर्ष र्इन्द्रजात्राको सन्दर्भ पारेर काठमाडौं घुम्दा मलाई लाग्यो, नेपालीहरुको हात भन्दा जिब्रो धेरै चल्दो रहेछ, आफूले जिम्मेवारी बोध गर्नु भन्दा अरुलाई दोष थुपार्न शिपालु रहेछन् नेपालीहरु । मन्दिर छन्, तर जथाभावी टुलहरु टाँगिएकाछन् । पसलहरु राखी मनग्गे फायदा लिर्इरहेकाछन् मानिसहरुले, तर छानाका घाँस उखेलिएका छैनन् । मूर्तीहरु हेरीनसक्नु फोहर, कट्कटीएका, बर्षौ नधोएको, नपखालिएका छन् , जथाभावी फूलअक्षता फालेका, मूर्तीको मुख मुखमा पेडा कोचेका, अत्यन्तै फोहरी देखिने देवदेवताहरु । अस्तव्यस्त तरिकाले बालेका धूप, बत्ती र दियोहरु । यसको व्यवस्थापन त सम्वन्धित मानिसहरुले, गुठी आदिले गर्ने होइनन् र? मलाई के लाग्दछ भने विकास भनेको नागरिकहरुको चेतना, काम, सकारात्मक सोच, जागरुकता, सक्रियतामा भर पर्ने कुरा हुन् । जनताको यो तहलाई नेतृत्व गर्न सक्दा सरकार सफल हुन्छ । तर जनता आफै नै अल्सी, फोहरी, गैरजिम्मेवार भयो भने, सरकार सफल कि असफल, नेता ठीक कि बेठीक , पार्टीहरु ठीक कि बेठीक त्यसको मापन कसरी गर्ने ?