छुकछुके खरायो ९बालकथा०
एकादेशमा एउटा खरायो थियो । उसको नाम ज्ञानु थियो । नाम जस्तै उ शान्त स्वभावको थियो । रुने, कराउने वा अरुलाई दुःख दिने गर्दैनथ्यो । कहिले काहिँ उसले सामानहरु यताउति छर्ने र विगार्ने भने गर्दथ्यो । त्यसो भएकोले उसको आमाबाबुले उसलाई छुकछुके भनेर बोलाउनु हुन्थ्यो ।
छुकछुकेलाई स्कूल जान असाध्यै मन पर्दथ्यो । तर उसलाई खाना खान भने पछि मन पर्दैनथ्यो । खाना खाने समयमा उ सँधै अलमल गर्दथ्यो । खाना खान बसेपछि सँधै यो मन पर्दैन र त्यो मन पर्दैन भनेर कचकच पनि गर्दथ्यो ।
एकिदन बिहान खाना खाने बेला भयो । छुकछुकेको आमाले टेबलमा खानेकुरा सजाउनु भयो । सवैजना खाना खानलई तयार भए । तर छुकछुके त्यहाँ देखा परेन । कहाँ गयो छुकछुके भनेर यताउती खोज्दा पनि भेट्टाउन सकेनन् । छुकछुकेको आमा पनि छुकछुकेलाई तल माथि सवै ठाउँमा खोज्न थाल्नु भयो ।
त्यो बर्ष नेपालमा धेरै पानी परेको थियो । त्यो पानीले छुकछुकेको घरमा पनि असर गरेको थियो । कौसीबाट पानी बग्दै कोठाहरुमा पुगेको थीयो । कोठामा ओछ्याइए कार्पेट, कितावहरु सवै पानीले भिजेका थिए । त्यसले गर्दा सामानहरु यताउती हतार हतार सार्नु परेको थियो । कतिपय सामानहरु त्यतिकै थुपारेर राख्नु परेको थियो ।
छुकछुकेलाई कुर्दा कुर्दै सवैले खाना खार्इ सके । सवै जना आ्आफ्नो काममा लाग्न थाले । तर छुकछुकेको आमाले भने छोराको पीरले खाना खान सक्नु भएन । केहि बेर पछि छुकछुके तल आर्इपुग्यो । उसको हँसिलो अनुहार बेपत्ता भएको थियो । उसको रमाइला रमाइला कुराहरु पनि खै कहाँ भागी सकेको थिए । उसको आँखा भरि आँसू थियो । उ धेरै बेर रौइ सकेछ क्यारे, उसले अझै सम्म पनि हिक्क हिक्क गरिरहेको थियो । उसको त्यो अवस्था देखेर आमाको मन पग्ल्यो । आमाले मायालु स्वरले सोध्नु भयो । के भयो । छुकछुकेको आँखाबाट अझै धेरै आँसु बहन थाल्यो । उसले जवाफ दियो, माथि टेबल मुनि च्यापिएँ । टेबलमुनी च्यापिएको कुरा सुनेर छुकछकेको आमालाई धेरै छक्क लाग्यो । आमाले उसको कुरा नबुझेको जस्तो लागेर होला छुकछुकेले फेरि भन्यो, म टेबल मुनि नै च्यापिएको थिएँ। आमाले बल्ल कुरा बुझ्नु भयो । कोठामा बगेको पानीको कारणले हतार हतार सामान सार्दा टेबलसंग कितावको एउटा र्र्याक पनि सँगै टाँसिएर राखिएको थियो । टेबल र र्याकको विचमा एउटा सानो प्वाल मात्र बाँकी थियो । त्यसतो हुनु छुकछुकेको लागि राम्रो खेल्ने ठाउँ बनेको थियो । उ घरको सवभन्दा माथिल्लो तल्लामा टेबल मेच भएको ठाउँमा एक्लै गुन्गुनाउँदै लुकामारी खेल्यो । त्यसतो ठाउँमा खेल्न पाए पछि उसलार्इ खाना खानलाई किन मन पथ्र्यो र । आमाले बोलाउँदा पनिछुकछुके त्यस ठाउँमा खेली नै रह्यो । खेल्दा खेल्दै छुकछुके टेबल र र्याकको विचको प्वाल भित्र छिरेको रहेछ । पस्न त पस्यो उ, तर निस्कन भने सकेन छ । उसले सवैलाई बोलायो । तर कसैले उसको स्वर सुन्न सकेनन् । उ जवर्जस्ती निस्कन खोज्दा झन् उल्टै घाउ मात्र लाग्यो । उ झन आत्तिन थाल्यो । आखिर आफ्नै प्रयत्नले बल्ल तल्ल प्वालबाट बाहिर निस्क्यो । निस्के पछि उसलाई त रुन पो मन लाग्यो । सवै कुरा सुनेर आमाले उसलार्इ अझै मायाले कस्सिलो गरी च्याप्नु भयो र अवदेखि कसैले भनेको नटेरेर छुकछुक गरेर हिड्नु हुँदैन है भनेर सम्झाउनु पनि भयो ।
छुकछुकेले पनि हुन्छ भनेर टाउको हल्लायो । आँसु पुछेर हात धोयो र खाना खान थाल्यो ।
छुकछुकेलाई स्कूल जान असाध्यै मन पर्दथ्यो । तर उसलाई खाना खान भने पछि मन पर्दैनथ्यो । खाना खाने समयमा उ सँधै अलमल गर्दथ्यो । खाना खान बसेपछि सँधै यो मन पर्दैन र त्यो मन पर्दैन भनेर कचकच पनि गर्दथ्यो ।
एकिदन बिहान खाना खाने बेला भयो । छुकछुकेको आमाले टेबलमा खानेकुरा सजाउनु भयो । सवैजना खाना खानलई तयार भए । तर छुकछुके त्यहाँ देखा परेन । कहाँ गयो छुकछुके भनेर यताउती खोज्दा पनि भेट्टाउन सकेनन् । छुकछुकेको आमा पनि छुकछुकेलाई तल माथि सवै ठाउँमा खोज्न थाल्नु भयो ।
त्यो बर्ष नेपालमा धेरै पानी परेको थियो । त्यो पानीले छुकछुकेको घरमा पनि असर गरेको थियो । कौसीबाट पानी बग्दै कोठाहरुमा पुगेको थीयो । कोठामा ओछ्याइए कार्पेट, कितावहरु सवै पानीले भिजेका थिए । त्यसले गर्दा सामानहरु यताउती हतार हतार सार्नु परेको थियो । कतिपय सामानहरु त्यतिकै थुपारेर राख्नु परेको थियो ।
छुकछुकेलाई कुर्दा कुर्दै सवैले खाना खार्इ सके । सवै जना आ्आफ्नो काममा लाग्न थाले । तर छुकछुकेको आमाले भने छोराको पीरले खाना खान सक्नु भएन । केहि बेर पछि छुकछुके तल आर्इपुग्यो । उसको हँसिलो अनुहार बेपत्ता भएको थियो । उसको रमाइला रमाइला कुराहरु पनि खै कहाँ भागी सकेको थिए । उसको आँखा भरि आँसू थियो । उ धेरै बेर रौइ सकेछ क्यारे, उसले अझै सम्म पनि हिक्क हिक्क गरिरहेको थियो । उसको त्यो अवस्था देखेर आमाको मन पग्ल्यो । आमाले मायालु स्वरले सोध्नु भयो । के भयो । छुकछुकेको आँखाबाट अझै धेरै आँसु बहन थाल्यो । उसले जवाफ दियो, माथि टेबल मुनि च्यापिएँ । टेबलमुनी च्यापिएको कुरा सुनेर छुकछकेको आमालाई धेरै छक्क लाग्यो । आमाले उसको कुरा नबुझेको जस्तो लागेर होला छुकछुकेले फेरि भन्यो, म टेबल मुनि नै च्यापिएको थिएँ। आमाले बल्ल कुरा बुझ्नु भयो । कोठामा बगेको पानीको कारणले हतार हतार सामान सार्दा टेबलसंग कितावको एउटा र्र्याक पनि सँगै टाँसिएर राखिएको थियो । टेबल र र्याकको विचमा एउटा सानो प्वाल मात्र बाँकी थियो । त्यसतो हुनु छुकछुकेको लागि राम्रो खेल्ने ठाउँ बनेको थियो । उ घरको सवभन्दा माथिल्लो तल्लामा टेबल मेच भएको ठाउँमा एक्लै गुन्गुनाउँदै लुकामारी खेल्यो । त्यसतो ठाउँमा खेल्न पाए पछि उसलार्इ खाना खानलाई किन मन पथ्र्यो र । आमाले बोलाउँदा पनिछुकछुके त्यस ठाउँमा खेली नै रह्यो । खेल्दा खेल्दै छुकछुके टेबल र र्याकको विचको प्वाल भित्र छिरेको रहेछ । पस्न त पस्यो उ, तर निस्कन भने सकेन छ । उसले सवैलाई बोलायो । तर कसैले उसको स्वर सुन्न सकेनन् । उ जवर्जस्ती निस्कन खोज्दा झन् उल्टै घाउ मात्र लाग्यो । उ झन आत्तिन थाल्यो । आखिर आफ्नै प्रयत्नले बल्ल तल्ल प्वालबाट बाहिर निस्क्यो । निस्के पछि उसलाई त रुन पो मन लाग्यो । सवै कुरा सुनेर आमाले उसलार्इ अझै मायाले कस्सिलो गरी च्याप्नु भयो र अवदेखि कसैले भनेको नटेरेर छुकछुक गरेर हिड्नु हुँदैन है भनेर सम्झाउनु पनि भयो ।
छुकछुकेले पनि हुन्छ भनेर टाउको हल्लायो । आँसु पुछेर हात धोयो र खाना खान थाल्यो ।