शिलालेख हेरेर गुन्ने, बुझ्ने र बुझाउने काम मैले इतिहासबिद्हरुलार्इ नै छोडें । एक जना नागरिकको आँखाबाट हेर्दा काठ्माडौंको टेकु र कालोपुल बिचको लक्ष्मेश्वर महादेबको मनि्दर भक्तपुरको चाँगु नारायणको मनि्दर जतिकै पुरानो देखिन्छ । मनि्दरको हरेक छेउ र कुनाहरु हेर्दा लाग्छ हाम्रो पुर्खाले हामीलार्इ निकै गहकिलो सम्पति छोडेर गएको रहेछ । तर हाम्रो व्यवहारले त्यो सम्पतिको महत्व कति पनि बुझेका रहेनछौं भन्ने म त्यस मनि्दरमा पुगेपछि मलार्इ अनुभव भयो । पुर्खाले छोडेर गएको त्यो बैभवलार्इ बुझ्न सक्ने हामीमा सामथ्र्य नै रहेनछ भन्ने मलार्इ भान भयो । खाली असन्तोष र बिद्रोहको भावना मात्र हामी संग छ । पुर्खाले छोडेर गएको बैभवको सुरक्षा र त्यसको सहि सदुपयोग गर्न सकेको खण्डमा नेपालले प्राप्त गर्न सक्ने धेरै सम्भावनाहरु छन् ।

लक्ष्मेश्वर मनि्दरको मूल्य कति हो भनेर कस्ले अनुमान गर्न सक्छ ? तर त्यो अमूल्य सम्पतिको हाल बेहाल बनिरहेको देख्दा कसैको पनि मन दुख्न सक्छ ।